Hey liet zich al van bij het begin van het project raden dat deze “Nuba Nova” een heel bijzonder gegeven zou worden: als de Frans-Algerijnse meester van de raï-punk, Mehdi Habbab de malouf van “De Witte Engel” van de malouf ontdekt. Hamdi Benani, zo heet die laatste van zijn echte naam, was vijftig jaar lang tegelijk de bewaarder en de vernieuwer van de klassieke muziek uit het Andalusië van de middeleeuwen, waar Joden, Christenen en Moslims samenleefden, werkten en speelden. De muziek van toen nemen we “Nuba” en dus is de verklaring voord e titel van deze CD snel gevonden.

Haddab, een geweldige oud-speler, die dat instrument de vreemdste klanken laat produceren, doordat hij zijn oud heeft laten elektrificeren en daarbij ook nog gebruik maakt van de vocoder, liet al eerder op een paar platen met “zijn” Speed Caravan horen welk klankentapijt je kunt weven, als je oud en nieuw samenbrengt. Hier doet hij net hetzelfde, maar dan met de nadruk op de twee instrumenten van (intussen) wijlen Hamdi Benani, de steevast in het wit geklede zanger en violist, die overigens ook altijd op een witte viool speelde. De directeur van het Frans Instituut in Annaba bracht de twee samen en ondersteunde het project, dat eigenlijk zichzelf regisseerde: de twee muzikanten blaken elkaar wonderwel te vinden en waren algauw plannen aan het maken voor een tournée en een plaat. Benani -hij overleed in september 2020 aan de gevolgen van Corona- beschouwde het project als een soort uitdaging: hij de grote vernieuwer, wilde wat graag nog een stapje verder gaan en, nu met de hulp van Haddab en zijn kompanen, proberen uit te vissen waar de grenzen lagen. Hoe ver kun je gaan in het oprekken van de bestaande conventies, zonder dat je muziek haar eigenheid verliest.

De twee gingen dus aan het grasduinen in het klassieke repertoire en hadden geen enkele moeite om een avondvullend programma samen te stellen, dat ze in november 2016 in Annaba opvoerden en waarvan diegenen, die erbij waren zeggen dat het “memorabel” was. De huidige CD werd, omwille van Covid, ongewild een soort tribute-plaat, maar ze klinkt net zo indrukwekkend als toen in dat theater. Tenminste, zo stel ik het mij voor, want indrukwekkend klinkt de CD wel. Die opent met “Hosn El Habib”, een nummer dat Benani al in de jaren ’70 opnam, toen met hammond en drums. Dit was toen een loflied aan “Bône-la-Coquette”, de koosnaam voor het sjieke, mondaine Annaba van de jaren ’60 en vandaag wordt het, zeker vanwege het Peter Frampton-achtige slotstuk, een voorbeeld van wat met het project van Haddab en Benani beoogd werd: klassiek naar vandaag transponeren. Dat nummer is eigenlijk niet meer dan het amuusje van wat nog volgt: een heus, rijkelijk maal, gemaakt met de overheerlijkste ingrediënten/ Misschien moet u op het wereldwijde web maar even gaan zoeken naar het uit twee delen bestaande “Damai Jara”, het kernnummer van de plaat, dat dienst kan doen als samenvatting van de ruim 51 minuten, die deze ronduit fantastische plaat in zich heeft.

(Dani Heyvaert)